در بنیان‌های انسانی ما چه‌چیزی وجود دارد که «اجرا» برایمان اینهمه شگفت‌انگیز است؟ چه چیز می‌تواند اجرای یک اثر هنری را به مکاشفه‌ای درونی برای اجراگر و مخاطب تبدیل نماید و با ایجاد یک شبکه ارتباطی فعال و خلق لحظه‌های ملاقات، به یک تنش روانی میان اجراگر و مخاطب دامن بزند؟

انسان در زندگی متمدن خود بسیاری از انگاره‌ها را از نیروی عاطفی‌شان تهی کرده‌است و در برابر آنها سخت واکنش نشان می‌دهد. برای اینکه پاره‌ای موضوعات بر ما تاثیر بگذارند و رفتار و کردارمان را دگرگون کنند، به چیزی موثرتر نیازمند هستیم. رویدادهایی که دارای چنان نیروی روانی باشند که ناگزیرمان کنند متوجه‌شان بشویم. این دقیقا همان چیزی است که «فضای تمرین» به دنبال خلق آن است؛ خلق یک تجربه یگانه و تکرارنشدنی از حضور و مواجهه؛ تجربه ای که همه‌ با هم (اجراگران و مخاطبان) به آن دست می‌یابند. لذت‌بردن از «کار کردن باهم» و «پرداختن به فعالیت‌های هنری» در فضایی که به دقت برای چنین تجربه‌‌هایی طراحی و آماده شده‌است. در واقع «فضای تمرین» سعی دارد چيزی شبيه به قلمرو سوم را ایجاد کند؛ چيزی كه هم هنر است و هم زندگی؛ پدیده‌ای تشكيل یافته از هردو که این امکان را فراهم می‌کند تا دیدگاه رسمی هنر و سنت‌های هنرمندانه را به چالش بکشاند و به سوی مرزهای کشف نشده قدم بردارد.